หน้าเว็บ

2/01/2561

"เอกราชจอมปลอม!!"กับชีวิตผู้บริสุทธิ์ที่ต้องสังเวย




ท่ามกลางสถานการณ์ไฟใต้ที่ลุกโชน
ในพื้นที่ที่มีแต่กลิ่นควันปืนและเสียงระเบิด
ผู้คนต้องปรับตัวเพื่อให้อยู่รอดในการใช้ชีวิต
บ้างหอบลูกจูงหลานหนีไปตั้งรกรากยังพื้นที่อื่นๆ
ส่วนผู้ที่ยังอยู่ไม่อยากทิ้งถิ่นฐานที่อาศัยมาตั้งแต่แต่บรรพบุรุษ

ในค่ำคืนอันเงียบสงัดของคืนหนึ่งในเดือนรอมฎอน
บ้านหลังน้อยๆ ที่พ่อแม่และลูกสามชีวิตใช้เป็นที่พักพิง
หลังออกปอซอทานข้าวอิ่มหนำสำราญเผลอหลับผล็อยไป
ต้องสะดุ้งตื่นอีกทีเมื่อได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย
ครั้งแรกนึกว่าฝันไปแต่สักพักเริ่มจับต้นชนปลาย
ไม่ใช่ฝันร้ายแต่เป็นเสียงของใครไม่รู้ที่อยู่ในบ้าน
พร้อมๆ กับเสียงโอดโอยของผู้เป็นพ่อที่ร้องขอชีวิต

รีบลุกจากที่นอนวิ่งไปยังที่มาของเสียง
ภาพพ่อที่ถูกมัดมือและร่างที่บอบช้ำนั่งครวญครางอยู่ตรงหน้า
มีชายฉกรรจ์สามสี่คนอาวุธครบมือสวมหมวกไหมพรหมปิดบังใบหน้า
ส่วนคุณแม่ร้องให้คุกเข่าอ้อนวอนอย่าทำร้ายสามีฉันเลย
แต่คำอ้อนวอนนั้นสูญเปล่าเพราะพวกเขาไม่สนใจใยดีเลย

ฉันเห็นดังนั้นจึงร้องตะโกนออกไป
"ปล่อยพ่อหนูน่ะ!!! พ่อหนูทำอะไรผิด!!!"
ทำไมถึงทำกับพ่อหนู น้ำตาพ่อไหลริน
เงยหน้ามองฉันด้วยรอยยิ้มบนคราบน้ำตา
พ่อเอ่ยปากบอกฉันว่า.."พ่อรักแม่และลูกน่ะ"
เดียวพ่อก็กลับมา อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว

ฉันได้แต่ร้องไห้เมื่อคนเหล่านั้นพาพ่อขึ้นรถไป
โดยไม่รู้ว่าเขาจะพาพ่อฉันไปยังหนแห่งใด
หรือจะเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิตที่ได้เห็นรอยยิ้ม
และเสียงบอกรักของพ่อที่บอกว่าพ่อรักแม่รักลูกน่ะ!! 
 
และแล้วสิ่งที่ฉันไม่อยากให้เกิดก็เกิดขึ้นกับครอบครัวฉัน
เมื่อรุ่งขึ้นอีกวันมีคนพบร่างไร้วิญญาณของพ่อถูกทิ้งท้ายหมู่บ้าน
แม่ไปนำร่างพ่อกลับมาบ้านแต่ไร้วิญญาณมีแต่คราบเลือดแปดเปื้อนเสื้อผ้า
ในไม่ช้าร่างของพ่อถูกห่อด้วยผ้าขาว พ่อฉันไร้รอยยิ้มและลมหายใจ
  
แม่กอดฉันไว้ตลอดเวลา ฉันพร่ำรำพัน
"พ่อทำอะไรผิดเหรอค่ะแม่!!! ทำไมพวกเขาต้องฆ่าพ่อเราด้วยล่ะค่ะ!!!"
เมื่อแม่ได้ยินฉันถามร้องไห้หนักขึ้นไปอีก พร้อมกอดฉันกระชับแน่น
และไม่ได้ตอบคำถามที่ฉันได้ถาม จนกระทั่งจนโตเรียนชั้นประถม
ถึงได้รู้ความจริงจากแม่ว่าเพียงพ่อหันหลังให้กับกลุ่มขบวนการ
และไม่ยอมก่อเหตุเข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์ ปฏิเสธสั่งการจากนายใหญ่
อยากกลับมาอยู่กับครอบครัว พ่อแม่ลูก.. เลิกเป็นคนชั่ว

อยากเข้าร่วมโครงการพาคนกลับบ้านที่ใครหลายคนเข้าร่วม
แต่ได้แค่คิดเมื่อนายใหญ่ส่งทีมงูเต๊ะมาอุ้มฆ่าอย่างเลือดเย็น
จนกระทั่งฉันเรียนระดับมหาลัยเห็นนักศึกษากลุ่มหนึ่งขับเคลื่อนเรื่อง"เอกราช"
จัดเวทีเรียกร้องกำหนดใจตนเอง กล่าวหารัฐละเมิดสิทธิ ย่ำยีศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์
ฉันได้แต่คิดในใจแล้วที่กลุ่มขบวนการทำกับครอบครัวฉันล่ะ
ใครไม่ประสบกับตัวเองย่อมไม่รู้ถึงความเจ็บปวดที่ได้รับ
แล้ว "เอกราช" ที่คนพวกนี้ต้องการจะต้องเหยียบร่างไร้วิญญาณอีกกี่พันศพ
................

กี่ชีวิตที่ต้องสังเวย
กี่ครอบครัวต้องขาดเสาหลัก
แม่ต้องกลายเป็นหญิงหม้าย!!!
ฉันต้องเป็นเด็กกำพร้า
เมื่อไหร่ถึงจะพอ กับการเข่นฆ่าผู้คน
หยุดทำร้าย.. และคืนความสงบสุขให้แผ่นดินเกิด

"ได้โปรดอย่ามากล่าวอ้างทำเพื่อเอกราชอีกเลย เพราะทั้งหมดกุขึ้นมาเป็นได้แค่เอกราชจอมปลอม"
------------------

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น